ကြ်န္ေတာ့္စကားမဆုံးခင္ေက်ာင္းပ်က္ဘက္ကေနစိမ္းျပာေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာတာကိုလေရာင္နဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အိပ္မက္ေလလားဝိုးတဝါး(၁)

=========================

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အေနာက္ဘက္အစြန္ဆုံးမွာ႐ွိတဲ့ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ကေန(၁၄)အကြာမွာက်ီးကန္ျပင္ဆိုတဲ့႐ြာတစ္႐ြာ႐ွိၿပီးဒီရြာနယ္စပ္ေဒသလူဝင္မႈစစ္ေဆးေရးဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။၁၉၉၂ခုႏွစ္မွာစတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီးစတင္ဖြင့္လွစ္စဥ္ကစစ္ဦးဘီလူးဆိုသည့္အတိုင္းပတ္ပတ္လည္တြင္ရွိတဲ့ဘဂၤလီ႐ြာမ်ားအားျပတ္သားစြာႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ရပါတယ္။ဌာနခ်ဳပ္အေျခက်သည့္၁၉၉၃ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ဌာနခ်ဳပ္လုံၿခံဳေရးအတြက္ဌာနခ်ဳပ္၏အေ႐ွ႕ဘက္မွစ၍ကာကင္းကုန္း၁၊၂၊၃၊၄၊၅ဟူ၍ေတာင္ပူစာေလးမ်ားေပၚတြင္Over Headဘန္ကာမ်ားတည္ေဆာက္ၿပီးေနရာ ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ထိုကာကင္းကုန္းမ်ားအနက္အမွတ္(၁)ကာကင္းကုန္းသည္အျမင့္ဆုံးအမွတ္တြင္တည္ရွိၿပီးပတ္ဝန္းက်င္စိုးမိုးမႈအတြက္အေရးပါလွပါတယ္။အခုေျပာျပမယ့္ဇာတ္လမ္းေလးကအဲဒီကုန္း၁မွာျမစ္ဖ်ားခံတာေပါ့ဗ်ာ။

ကုန္း၁ဆိုတာဌာနခ်ဳပ္ဗဟိုကင္းနဲ႔အရာရွိလိုင္းခန္းကိုေက်ာ္ၿပီးယမ္းတိုက္ကုန္းနဲ႔ဆသရခြဲေဘးကေနအျပင္ဘက္ကိုပတ္ထြက္ရတဲ့လမ္းေျမာင္ေလးကေနစတဲ့ေတာင္ပူစာေလးေပၚမွာရွိတာပါ။အျမင့္ေပ၃၆၈ေပသာရွိေပမယ့္အတက္ခရီးရဲ႕Slopeက၃၅ံလာက္ရွိေတာ့မတ္တယ္လို႔ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။ကုန္း၁ရဲ႕ေနာက္ေက်ာမွာသဘာဝေရထြက္တစ္ခုရွိၿပီးထြက္လာတဲ့ေရေတြဟာကုန္း၁နဲ႔ေဘးကပ္လ်က္ကေက်ာက္ခြက္ႀကီးထဲမွာေရေလွာင္တမံလိုစီးေနတာပါ။အဲဒီေရကဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုလုံးအဓိကထားၿပီးမွီခိုေနရတဲ့ေရေပါ့ဗ်ာ။ေက်ာက္ခြက္ႀကီးကအလ်ားေပ၈၀အနံေပ၆၀ေစာက္၁၅ေပေလာက္ရွိမယ္။ထူးျခားတာကအဲဒီေက်ာက္ခြက္ႀကီးေဘးကိုက္၂၀၀ေလာက္မွာဘုရားငုတ္တိုတစ္ခုရွိတာဘဲ။ေဒသခံေတြရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရေတာ့အရင္ဘဂၤလီေတြေမာင္ေတာနယ္မွာအေျခမခ်ခင္ကက်ီးကန္းျပင္ရြာဆိုတာရခိုင္၊ၿမိဳ၊သက္လူမ်ိဳးေတြေနတဲ့ရြာႀကီးျဖစ္ၿပီးေနရာကအခုလက္ရွိေနရာမွာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ဌာနခ်ဳပ္လိုင္းခန္းေတြေဆာက္ထားတဲ့ေနရာမွာဆိုဘဲ။အခုကုန္း၁ေဘးကေရကန္ကရြာရဲ႕ေရကန္ျဖစ္ၿပီးေဘးနားမွာကိုးေတာင္ျပည့္ေျမစိုက္ေစတီေတာ္တစ္ဆူနဲ႔ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိခဲ့တယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။၁၉၅၀ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာမူဂ်ာဟစ္ဒင္ေသာင္းက်န္သူေတြကရြာလုံးကြ်တ္လူသတ္ပြဲေတြလုပ္ခဲ့လို႔ရြာပ်က္သြားတာျဖစ္တယ္။ရြာပ်က္မွေတာ့ေတာရေက်ာင္းကကိုယ္ေတာ္ေတြလည္းဆြမ္းကြမ္းခက္ခဲၿပီးေျပာင္းသီတင္းသုံးရရွာတာေပါ့ဗ်ာ။ဒီလိုနဲ႔ေတာစပ္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ဂရုတစိုက္ျပဳျပင္ေပးမယ့္ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကလည္းမရွိေတာ့ျပန္ဆိုေတာ့ေစတီေတာ္ေလးဟာအေရာင္မွိန္သြားတာေပါ့။ၾကာလာေတာ့လည္းေစတီေတာ္ေလးဟာရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ၿပိဳက်သြားရရွာတယ္။နစကစဖြင့္ကတည္းကကြပ္ကဲေရးမွဴးအစဥ္အဆက္ကဒီေစတီေတာ္ေလးကိုမြမ္းမံဖို႔ႀကိဳးစားတာလုံးဝမေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္အထိေပါ့ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ဘာလိုလိုနဲ႔နစကေရာက္တာ၁ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။မိခင္ဌာနကိုအၿပီးျပန္ရေတာ့မယ့္သူဆိုေတာ့ကြပ္မွဴးကဌာနခ်ဳပ္ကိုျပန္ေခၚထားတဲ့အခ်ိန္။ျပန္ဖို႔က၁ပတ္ေလာက္ဘဲလိုေတာ့တာမို႔ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ေပ်ာ္လို႔မဆုံးခင္မွာကုန္း၁မွာတာဝန္က်ေနတဲ့စခန္းမွဴးဒုရဲမွဴးကိုသက္မိုးကသူ႔အေမဆုံးလို႔ခြင့္သြားတာနဲ႔ဒုကြပ္မွဴးကကြ်န္ေတာ့္ကိုကုန္း၁မွာယာယီစခန္းမွဴးဆိုၿပီးပို႔ပါေလေရာ။ပုံမွန္ဆိုရင္တပ္နဲ႔ရဲကအရာရွိေတြကိုသာကာကင္းစခန္းမွဴးထားေပမယ့္လူအင္အားမရွိလို႔ကြ်န္ေတာ့္ကိုတပ္ကေျပာင္းလာတာမွန္းသိလို႔လဝကျဖစ္ေပမယ့္တင္ေပးလိုက္တာဆိုဘဲ။အမယ္၊ၿပီးေတာ့ဒုကြပ္မွဴးကေျပာလိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ့''မင္းကျပန္ခါနီးဘဲကြာ။နယ္ေျမမွာေတာင္စခန္းမွဴးလုပ္ခဲ့ေသးတာဘဲ။ဌာနခ်ဳပ္မွာလူမရွိလို႔တင္ေပးလိုက္တာ။၁ပတ္ေနရင္ငါျပန္ေခၚေပးပါ့မယ္''တဲ့ဗ်။ကြ်န္ေတာ္လည္းဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။Higher request is the order မလား။တ က္ေတာ့ကုန္း၁ဘဲေပါ့။

ကုန္း၁ေပၚေရာက္ေတာ့ရွဳခင္းကေတာ္ေတာ္လွတယ္ဗ်ာ။လုံၿခံဳေရးအရသာအျပင္လူတက္ခြင့္မေပးထားတာ။ေတာ္ေတာ္လွတယ္ဗ်။ပတ္ဝန္းက်င္ရွဳခင္းကိုစီးၿပီးျမင္ေနရတာေနဝင္ခ်ိန္ဆိုအသက္ရွဳမွားေလာက္တယ္။ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလက္နက္နဲ႔ခဲယမ္းစာရင္းစစ္ၿပီးလက္ခံၿပီးတာနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္မရွိေတာ့ဘူး။ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ျပင္ေပးထားတဲ့အိပ္ခန္း(အိပ္ခန္းဆိုလို႔အထင္မႀကီးနဲ႔ဦးေနာ္။ဝါးပိုးဝါးတိုင္၄တိုင္ေထာင္ၿပီးပီနန္အိတ္နဲ႔ကာထားတာ။အမိုးကေတာ့Issueေပးတဲ့စစ္မိုးကာစေပါ့ဗ်ာ)ထဲမွာလွဲေနတုန္း''ဗိုလ္ႀကီး။ဝင္ခြင့္ျပဳပါ။''သတင္းပို႔သံၾကားလို႔ထၾကည့္လိုက္မိေတာ့ဒုတပ္ၾကပ္ေလးတစ္ေယာက္ဗ်။ပုံစံကျဖဴေသးေသးေလး။အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့အဆိုေတာ္ရဲရင့္ေအာင္လိုပုံစံေလး။''ေအးေျပာ။ဘာကိစၥလဲ''လို႔ကြ်န္ေတာ္ကေမးလိုက္ေတာ့ခ်ာတိတ္က''ကြ်န္ေတာ္ေဆးဆြယ္ကပါ။စခန္းမွဴးရဲ႕လက္ေျဖာင့္ပါခင္ဗ်''ဆိုၿပီးေျဖရွာတယ္။ႀကံဳလို႔လက္ေျဖာင့္ဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္းေလးကိုရွင္းျပမယ္။လက္ေျဖာင့္ဆိုတာအရာရွိေတြရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေပးဖို႔တြဲေပးထားတဲ့သူေပါ့ဗ်ာ။လြယ္လြယ္ေျပာရင္ေတာ့PAေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က''ေၾသာ္ေအးေအး။ဟုတ္ၿပီ။မင္းနာမည္က''ေမးလိုက္ေတာ့''ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ႏိုင္ေပၚခိုင္ပါ''လို႔ေျပာတယ္။သူ႔ပုံစံၾကည့္ရတာငယ္ေသးလို ႔''မင္းအသက္ေကာ၊ဘယ္ဇာတိလဲ''လို႔ေမးေတကြ်န္ေတာ္၁၉ႏွစ္ပါ။ဇာတိကက်ိဳက္မေရာဘက္ကပါ'' ။''ဒါဆိုရင္မင္းကမြန္ေပါ့လို႔''ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေမးေတာ့''ဟုတ္ကဲ့ကြ်န္ေတာ္မြန္လူမ်ိဳးပါ''လို႔ေျဖတယ္။
သူနဲ႔အေမးအေျဖလုပ္ေနရင္းသူ႔ပုံစံအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ေကာင္ေလးမ်က္ကြင္းေတြကညိဳလို႔အိပ္ေရးမဝသလိုဘဲ။လက္ေျဖာင့္ဆိုတာမ်ိဳးကအရာရွိအိပ္ရင္သူ႔တာဝန္ၿပီးၿပီ။ကင္းေစာင့္စရာမလိုဘူးေလ။စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးႀကီးဘဲလို႔ေတြးေနမိတယ္။ေကာင္ေလးက''ဗိုလ္ႀကီးခိုင္းစရာရွိရင္ေခၚလိုက္ပါ။ကြ်န္ေတာ္ေရကန္ေဘးမွာရွိတယ္''လို႔ေျပာၿပီးအေလးျပဳထြက္သြားတယ္။
သူထြက္သြားၿပီးမၾကာခင္ဘဲခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာေတာ့ကြ်န္ေတာ္နဲ႔နယ္ေျမေတြမွာတြဲခဲ့ဖူးတဲ့ဆရာႀကီးသိန္းစိုးျဖစ္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း''ဗိုလ္ႀကီးေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔လာခဲ့တာ''လို႔စႏႈတ္ဆက္တယ္။သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္အလာပသလာပေျပာေနရင္းေနဝင္ၿပီးစေမွာင္လာတယ္။အခန္းဝကေန''ဗိုလ္ႀကီးထမင္းစားလို႔ရပါၿပီခင္ဗ်''လို႔မြန္ေလးကလာေျပာၿပီးျပန္ထြက္သြားတယ္။မြန္ေလးထြက္သြားမွကြ်န္ေတာ္က''ဆရာသိန္းစိုးအဲဒီေကာင္ေလးၾကည့္ရတာတမ်ိဳးဘဲေနာ္''လို႔စေျပာလိုက္ေတာ့ဆရာသိန္းစိုးက''ဟုတ္တယ္ဗ်။ဒီေကာင္ေလးကဒီကုန္းေရာက္တာ၄လျပည့္ၿပီးဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုကတည္းကတမိႈင္မိႈင္တေတြေတြျဖစ္ေနတာ။အစားလည္းသိပ္မစားဘူး။ညညလည္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္ဗ်''လို႔ျပန္ေျပာေတာ့ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာမြန္ေလးကိုေသခ်ာဂရုစိုက္မွျဖစ္မယ္လို႔မွတ္ထားလိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ။ကိုယ့္ေသနတ္ကိုေရာ၊ကိုယ့္အသက္ကိုပါအနီးကပ္ေစာင့္ေပးမယ့္သူကဒီလိုစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ဆိုသိပ္မဟုတ္ခ်င္ဘူး။ကြ်န္ေတာ္လည္းထမင္းစားဖို႔မီးဖိုဘက္ကိုထြက္လာေတာ့မြန္ေလးကထမင္းခူးၿပီးေစာင့္ေနတယ္။ထမင္းစားၿပီးေတာ့မြန္ေလးကို''မင္းၿပီးရင္ငါ့အခန္းကိုလာခဲ့ဦး''လို႔မွာလိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ့္အခန္းကိုေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူးမြန္ေလးလည္းေရာက္လာတယ္။ေရာက္လာေတာ့ကြ်န္ေတာ္က''မြန္ေလးထိုင္ေလ''လို႔အနားမွာရွိတဲ့က်ည္ဆန္ေသတၱာတစ္ခုေပးလိုက္ေတာ့ယူထိုင္ရွာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကစၿပီး''ကဲမြန္ေလးေရာက္ေရာက္ခ်င္းမင္းကိုေျပာရတာေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ။ဒါေပမယ့္ငါကစည္းကမ္းပ်က္တာကိုမႀကိဳက္ေတာ့ေျပာရမွာဘဲ။ေျပာစမ္းပါဦးမင္းညညဘယ္ကိုသြားတာလဲ''လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ေကာင္ေလးကအသံတိမ္ေလးနဲ႔''ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးနဲ႔သြားေတြ႕တာပါ''လို႔ေျဖတယ္။ကြ်န္ေတာ္က''မင္းေကာင္မေလးကဘယ္ကလဲ။လိုင္းခန္းထဲကလား။သြားမယ္ဆိုလည္းခြင့္ေတာင္းၿပီးမွမိုးမခ်ဳပ္ခင္သြားေလကြာ''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့''ကြ်န္ေတာ္လည္းအရင္စခန္းမွဴးတုန္းကေျပာတယ္။သူတို႔ကမယုံဘဲရယ္ေနၾကလို႔ထပ္မေျပာဘဲခိုးသြားေနတာပါ။ေကာင္မေလးကက်ီးကန္ျပင္ရခိုင္စုထဲကပါ။သူလည္းညက်မွထြက္လို႔ရတာမို႔ညပိုင္းဘဲေတြ႕ေနၾကတာပါ''လို႔ျပန္ေျဖေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကဆက္ၿပီး''ဘယ္မွာေတြ႕ၾကတာလဲ။လွည့္ကင္းနဲ႔ေတြ႕မွအကုန္ျပႆနာေတြတက္ကုန္မယ္ေနာ္''လို႔ေျပာလိုက္တယ္။အဲဒီအခါမြန္ေလးက''ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႕ရင္ေရကန္ႀကီးေဘးဘုရားငုတ္တိုဘက္ကကြ်န္းေတာအစပ္မွာေတြ႕ေတာ့လွည့္ကင္းနဲ႔လြတ္ပါတယ္။စိတ္ခ်ပါကြ်န္ေတာ္စခန္းအျပင္မသြားပါဘူး''လို႔ျပန္ေျဖသဗ်။ကြ်န္ေတာ္လည္းကိုယ့္ဘက္ကစကားကုန္ၿပီမို႔''မင္းဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနရင္သူ႔မိဘေတြဆီမွာေတာင္းၿပီးယူကြာ။ငါလိုက္ေတာင္းေပးမယ္။ဒီလိုမ်ိဳးခိုးေတြ႕ေနတာထက္ေကာင္းတာေပါ့''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်က္ႏွာကိုဝင္းသြားတာဘဲ။ၿပီးမွကြ်န္ေတာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး''ဗိုလ္ႀကီးတကယ္ေျပာတာေနာ္။ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္ဒီညေတြ႕ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့မယ္''လို႔ေျပာရွာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကတကယ္ေျပာတာလို႔ျပန္ေျပာေတာ့ေကာင္ေလးေတာ္ေတာ္အူျမဴးၿပီးထြက္သြားတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။စစ္သားဘဝမွာအထက္အရာရွိကမိဘဆိုေတာ့ကိုယ္ကလိုက္ေတာင္းေပးရုံေပါ့။

ည၁၂နာရီသံေခ်ာင္းသံၾကားလို႔ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္ရာကလန္႔အႏိုးအေပါ့သြားဖို႔ရာအိမ္သာဘက္ကိုထြက္ေတာ့ကင္းသမားေလးကဓါတ္မီးေပးရင္း''ဗိုလ္ႀကီးေအာက္ေသခ်ၾကည့္ဦးေနာ္။ဒီကုန္းကငန္း(ငန္းေတာ္ၾကား)ေပါတယ္''လို႔သတိေပးလိုက္ေသးတယ္။ကိစၥၿပီးလို႔စခန္းဘက္ျပန္ထြက္အလာေရကန္ရဲ႕တဘက္ကေစတီငုတ္တိုဘက္ကိုၾကည့္မိေတာ့လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။လေရာင္ရွိေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေဝးတာကတစ္ေၾကာင္း၊သစ္ေတာစပ္ဆိုေတာ့ေမွာင္ရိပ္က်တာကတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့သိပ္မသဲကြဲဘူး။ခဏေနေတာ့လူရိပ္ကကြ်န္ေတာ္နဲ႔နီးလာမွကြ်န္ေတာ့္တပည့္ေက်ာ္မြန္ေလးျဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္။သူ႔မ်က္ႏွာကၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔။ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့''ဗိုလ္ႀကီးကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးကိုေတြ႕လိုက္လား။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ဗိုလ္ႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္းေျပာလိုက္ၿပီ''လို႔စေျပာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကလည္း''ဟဒီေလာက္အေဝးႀကီးသစ္ပင္ရိပ္မွာငါကဘယ္လိုလုပ္ျမင္မွာလဲကြ။ေနပါဦးမင္းေကာင္မေလးကဘာေျပာလဲ။''လို႔ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့မြန္ေလးကမ်က္ႏွာကိုအစြမ္းကုန္ၿဖီးၿပီး''သူ႔မိဘနဲ႔အဖိုးကိုေျပာျပလိုက္မယ္။မနက္ျဖန္အေၾကာင္းျပန္တဲ့ဗိုလ္ႀကီးေရ''လို႔ျပန္ေျဖတယ္။သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းသူ႔အေပ်ာ္ေတြပါကိုယ့္ကိုကူးလာသလိုဘဲဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ကလည္း''ေအး၊ေအး။ဒါဆိုလည္းၿပီးတာပါဘဲကြာ။မနက္ျဖန္မင္းနဲ႔ငါပါလိုက္ေတြ႕မယ္။''လို႔ေျပာၿပီးလမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့စခန္းတစ္ခုလုံးမွာအူျမဴးေနတဲ့မြန္ေလးအသံနဲ႔ဗိုလ္ႀကီးကသူ႔ေကာင္မေလးကိုလိုက္ေတာင္းေပးမွာဆိုတဲ့သတင္းကမၾကားခ်င္အဆုံးဘဲဗိဳ႕။ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔လည္လုံးလုပ္စရာရွိၿပီးေနဝင္လာျပန္ေရာ။ညတန္းစီးလူစစ္ၿပီးခ်ိန္၇နာရီေလာက္က်ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ကိုထမင္းခူးခပ္ေကြ်းရင္းနဲ႔မြန္ေလးက''ဗိုလ္ႀကီး၊ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးကည၁၁နာရီလာေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္။ဗိုလ္ႀကီးလိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ကသူ႔ကိုမဂၤလာေဆာင္ဖို႔ေျပာတိုင္းျငင္းေနလို႔ဗိုလ္ႀကီးကကြ်န္ေတာ့္မိဘေနရာကေနလိုက္ေျပာေပးပါဦး။''လို႔ကေလးမသာမ်က္္ႏွာေလးနဲ႔ေျပာရွာတယ္။ကြ်န္ေတာ္လည္းသူ႔ကိုသနားတာနဲ႔''ေအးပါကြာ။လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္။မင္းေကာင္မေလးကလည္းကြာခ်ိန္းတာကလည္းညအခ်ိန္မေတာ္ႀကီးပါလား''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့''အဟီးဗိုလ္ႀကီးကလည္းသူကအဲဒီအခ်ိန္က်မွထြက္လို႔ရတာေလဗ်ာ''လို႔စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။အဲဒီလိုနဲ႔မြန္ေလးနဲ႔ကြ်န္ေတာ္စစ္တုရင္ထိုးရင္း၊စကားေျပာရင္းအခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္တယ္။ည၁၁နာရီထိုးခါနီးေတာ့မြန္ေလး''သြားၾကရေအာင္ဗိုလ္ႀကီး''လို႔ဆိုရင္းဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သားေရကန္ႀကီးေဘးအတိုင္းေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတယ္။ေရကန္ရဲ႕တစ္ဘက္ျခမ္းေရာက္ေတာ့ေစတီငုတ္တိုရွိတဲ့ေနရာကေနကြ်န္းေတာစပ္ဘက္ကိုသြားတဲ့ဖုံဖုံေလးေပၚေနတဲ့လူသြားလမ္းေလးအတိုင္းဖဲ့ဆင္းသြားလိုက္တာေက်ာင္းပ်က္တိုင္ေတြရွိတဲ့ေတာစပ္ဘက္ေရာက္ေတာ့ႏွာေခါင္းထဲကိုအေမႊးနံ႔တစ္ခုတိုးဝင္လာလို႔ဘာနံ႔လဲဆိုတာစဥ္းစားေနတုန္းမြန္ေလးကေန''ဗိုလ္ႀကီးကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးေရာက္ေနၿပီ''လို႔ေျပာေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကေဘးဘီဝဲယာလွည့္ၾကည့္ရင္းဘာမွမေတြ႕တာနဲ႔''မင္းဟာကေသခ်ာရဲ႕လားကြာငါေတာ့''ကြ်န္ေတာ့္စကားမဆုံးခင္ေက်ာင္းပ်က္ဘက္ကေနစိမ္းျပာေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာတာကိုလေရာင္နဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမရတာကခုနကြ်န္ေတာ္ၾကည့္တုန္းကေကာင္မေလးဘယ္နားမွာေစာင့္ေနပါလိမ့္။မ်က္ကြယ္ရာေနရာလည္းမရွိပါဘူးေပါ့။ေနာက္ဆုံးေတာ့ငါမ်က္စိေမွာက္တာပါဘဲေလလို႔သာေတြးလိုက္ပါတယ္။

ေကာင္မေလးပုံစံကဆံပင္ေက်ာလယ္ေလာက္ရွိမယ္ဗ်။အသားကျဖဴတယ္ဆိုတာထက္ဝါတယ္လို႔ေျပာရမွာ။မ်က္ႏွာကသြယ္သြယ္ေလးေပမယ့္ေမးရိုးကကားေနသေယာင္ထင္ရတယ္။မိန္းကေလးတန္မယ့္မဟာနဖူးနဲ႔ဆံတံခြန္ကထင္းေနတာဘဲ။ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ေခ်ာတယ္ဆိုတာထက္မဟာဆန္ဆန္က်က္သေရရွိတယ္ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ေကာင္မေလးပုံစံကိုအကဲခတ္ေနတုန္းေကာင္မေလးကၿပံဳးျပရင္း''ကိုႏိုင့္ဆရာဗိုလ္ႀကီးထင္တယ္''လို႔စကားစေျပာလာတယ္။ေကာင္မေလးၿပံဳးျပမွသူ႔ဘယ္ဘက္မွာသြားတက္ေလးကေပၚလာတယ္။ပါးေပၚကပါးခ်ိဳင့္ေလးကလည္းထင္းလို႔။စိတ္ထဲကေနမြန္ေလးကိုဒီေလာက္လွတဲ့ေတာပန္းေလးရဲ႕အခ်စ္ကိုရေအာင္ယူႏိုင္တာကိုႀကိတ္ၿပီးေလးစားရင္းခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ကြ်န္ေတာ္အကဲခတ္ေနတုန္းမြန္ေလးကေန''ဗိုလ္ႀကီးေျပာေပးေလ''ဆိုၿပီးသတိေပးလိုက္မွကြ်န္ေတာ္လည္းသတိရၿပီး''ဒီကမ''ဆိုၿပီးစကားစလိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးက''လွေခ်ပါရွင့္''ေျပာရင္းစကားေထာက္ေပးေတာ့''မလွေခ်ကိုကြ်န္ေတာ့္တပည့္ေလးကလက္ထပ္ခ်င္တယ္လို႔ခြင့္ေတာင္းေနတဲ့တြက္မိဘေတြကိုယ္စားကြ်န္ေတာ္ကမိန္းကေလးရဲ႕သေဘာထားကိုအရင္လာေရာက္ေတာင္းခံတာပါ''လို႔ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ရွင္းျပသံအၿပီးမွာေတာ့မလွေခ်ကလွပစြာၿပံဳးရင္း''ကြ်န္မနဲ႔ကိုႏိုင္နဲ႔ကေမတၱာမွ်ေနတာမၾကာေသးေပမယ့္ကိုႏိုင္ကအခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ခ်စ္တဟ္ဆိုတာကိုကြ်န္မသံသယမရွိပါဘူး။မေန႔ညကလည္းကိုႏိုင္ကမိသားဖသားပီပီလာေရာက္ေတာင္းရမ္းပါရေစလို႔ခြင့္ေတာင္းလို႔ကြ်န္မမိဘေတြဆီကိုဖြင့္ေျပာျပၿပီးပါၿပီ။မိဘေတြကလည္းလာေရာက္ေတာင္းရမ္းပါလို႔မွာလိုက္ပါတယ္ရွင့္''လို႔ျပန္ေျဖေနတုန္းေတာစပ္သစ္ပင္ရိပ္က်ေနတဲ့အေမွာင္ကေနသစ္ကိုင္းက်ိဳးသံၾကားရလို႔ကြ်နိေတာ္ကလွည့္ၾကည့္ေတာ့မလွေခ်က''စိတ္မပူပါနဲ႔။ကြ်န္မနဲ႔ပါလာတဲ့ကြ်န္မလူယုံေတြပါ''လို႔ေျပာရင္းနဲ႔''ကိုညိဳႀကီးနဲ႔ကိုညိဳေလးဒီကဗိုလ္ႀကီးတို႔စိတ္ပူေအာင္မလုပ္နဲ႔
ေလ''လို႔လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့လူႏွစ္ေယာက္အေမွာင္ရိပ္ကေနထြက္လာတာကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။ထြက္လာတဲ့သူႏွစ္ေယာက္မွာတစ္ေယာက္ကလူေကာင္ေတာင့္ေတာင့္ပုကြကြျဖစ္ၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္ကလူဖလံပိန္ရွည္ရွည္ျဖစ္ပါတယ္။သူတို႔လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကလည္းလေရာင္မွာလက္လို႔။အဲဒီအခ်ိန္က်မွကြ်န္ေတာ္လည္းေသနတ္ပါမလာတညကိုစိတ္ထဲကေနကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္ေနတုန္းမလွေခ်ကေန''ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗိုလ္ႀကီးရယ္။ဗိုလ္ႀကီးေသနတ္သုံးရေလာက္ေအာင္ျဖစ္စရာမရွိပါဘူး''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။ငါ့စိတ္ထဲကေတြးေနတာကိုသူဘယ္လိုသိပါလိမ့္လို႔ေတြးေနတုန္း''မခက္ပါဘူးရွင္။ဗိုလ္ႀကီးကကြ်န္မအေဖာ္ေတြလက္ထဲကဓါးျမင္ၿပီးခါးကိုစမ္းၿပီးေတာ့မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာနဲ႔ကြ်န္မေျပာလိုက္တာပါ။တမ်ိဳးမေတြးပါနဲ႔''လို႔ေျပာျပန္တယ္။သူအဲဒီလိုေျပာမွကြ်န္ေတာ္ပိုလန္႔လာတယ္။အဲဒါနဲ႔စကားလႊဲတဲ့အေနနဲ႔''ဒါဆိုရင္လာမယ့္စေနေန႔က်ရင္ႏိုင္ေပၚခိုင္ရဲ႕မိဘေတြနဲ႔အတူကြ်န္ေတာ္မလွေခ်တို႔အိမ္ကိုလာခဲ့ပါ့မယ္။ႏိုင္ေပၚခိုင္ကမလွေခ်တို႔အိမ္ကိုသိတယ္မလား''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မြန္ေလးက''ကြ်န္ေတာ္မသိဘူးဗိုလ္ႀကီး''ဆိုၿပီးဝင္ေျပာတယ္။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္ရန္ ...

=====================

ေရးသားသူ >>> ဝင္းမ်ိဳးခိုင္
ျပည္သတင္းလူငယ္