ရွာေဖြေလ ေတြ႕ရွိေလ ၿမန္မာ့သမိုင္း(၂)ၿပည္သတင္း

ေရွးဦး အာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံမ်ား
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေက်ာက္ဆည္သို႔ မေရာက္မီကပင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ေရွးဦးမဆြ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ မြန္၊ ပေလာင္၊ ၀အႏြယ္၀င္ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေတာင္ပိုင္းတြင္ သု၀ဏၰဘုမၼိေခၚ သထံု ျပည္ကို လည္းေကာင္း၊ သက္ႏွင့္ အႏြယ္တူသူတို႔က တေကာင္းျပည္ကို လည္းေကာင္း၊ ပ်ဴလူမ်ိဳးစုတို႔က သေရေခတၱရာ ေခၚ ျပည္ျမိဳ႕ကို လည္းေကာင္း တည္ေထာင္ကာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

သု၀ဏၰဘုမၼိ

သု၀ဏၰဘုမၼိေခၚ သထံုျမိဳ႕ျပည္ရွိ မြန္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ပင္ကိုယ္ ယဥ္ေက်းမႈအျပင္ အိႏိၵယ ေတာင္ပိုင္းမွ ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ၾကရင္းႏွင့္ အိႏိၵယ၏ ယဥ္ေက်းမႈကို ခံယူၾကသည္။
ေရွးေခတ္တြင္ သထံုျမိဳ႕သည္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ အိႏိၵယျပည္ႏွင့္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းမွ ကုန္စည္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္သည္။ ထိုျမိဳ႕သည္ အလြန္စည္ကားေသာ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ျဖစ္သည္ဟု သုေတသီတို႔က ဆိုၾက၏။
သု၀ဏၰဘုမၼိသည္ ဗုဒၶဘာသာကို အိႏိၵယမွ ေရွးဦးစြာ ရရွိခဲ့ေသာ ေဒသျဖစ္၏။ ေရွးမဆြကပင္ ထိုျမိဳ႕၌ လက္မႈ အတတ္ပညာမ်ား ထြန္းကားခဲ့သည္။

သေရေခတၱရာ

ျပည္ျမိဳ႕ကို ပ်ဴလူမ်ိဳးက သေရေခတၱရာျပည္ အမည္ျဖင့္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ တေကာင္းမင္းဆက္မွ မဟာသမၻာ၀ႏွင့္ စူဠာသမၻ၀ ညီေနာင္တို႔သည္ ခရစ္မေပၚမီ သကၠရာဇ္ ၄၀၀ ခန္႔တြင္ သေရေခတၱရာသို႔ ေရာက္လာၾကျပီးလွ်င္ မင္းဆက္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
သေရေခတၱရာသည္လည္း သထံုျမိဳ႕ကဲ့သို႔ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈအတြက္ အခ်က္အခ်ာစခန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သေရေခတၱရာျပည္သည္ ေတာင္သို႔လားေသာ္ ျပည္ျမိဳ႕ထိ ေျမာက္သို႔လားေသာ္ ေရႊဘိုခရိုင္ ဟန္လင္းၾကီးျမိဳ႕အထိ ဧရာ၀တီျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ျပည္ျဖစ္သည္။
သေရေခတၱရာေခတ္တြင္ မဟာသမၻ၀မွအစ မင္းဆက္ေပါင္း ၂၇ဆက္ ရွိခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္မွာ ခရစ္ခုႏွစ္ ၉၅ ၌ ကြယ္လြန္ေသာ သုပညာမင္း ျဖစ္သည္။

ဗိႆႏိုးျမိဳ႕

သေရေခတၱရာႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ ထြန္းကားခဲ့ေသာ ျမိဳ႕မွာ ယခုေတာင္တြင္းၾကီးနယ္ရွိ ဗိႆႏိုးျမိဳ႕ပင္ ျဖစ္၏။ ခရစ္မေပၚမီ အႏွစ္ ၅၀၀ ခန္႔ကပင္ အလြန္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာ ဗိႆႏိုးျမိဳ႕ၾကီးကို တည္ခဲ့သည္ဟု ဒ႑ာရီသဖြယ္ ေျပာၾက၏။
သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ၌ ေရွးေဟာင္း သုေတသန ဌာနက ရွာေဖြေတြ႕ရွိခ်က္အရ အုတ္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ေသာ ဗိႆႏိုးျမိဳ႕ၾကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ရျပီး၊ ထိုျမိဳ႕ကို ေျမအုတ္တို႔ျဖင့္ စနစ္တက် အခိုင္အခံ့ တည္ေဆာက္ထားပံု၊ ထိုျမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ ေျမအိုးေျမခြက္တို႔မွာ အလြန္ လက္ရာ ေျမာက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဗိႆႏိုးျမိဳ႕ ယဥ္ေက်းမႈသည္ အဆင့္အတန္းျမင့္သည္။ အိႏိၵယ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ နီးစပ္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိမွ် ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပီးေနာက္ ေပၚလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာတို႔မွာ ထိုေခတ္က လက္ရာမ်ိဳးကို မမီပဲ ျဖစ္ေနသည္မွာ မေတြးတတ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။

တေကာင္းျပည္

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရွးအက်ဆံုးျဖစ္ေသာ အာဏာပိုင္ ျပည္နယ္မွာ တေကာင္းျပည္ပင္ျဖစ္သည္။ တေကာင္းျပည္ကို မည္သည့္အခ်ိန္က တည္ေထာင္ခဲ့သည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း ေဂါတမဘုရား မပြင့္မီ ပေ၀ဏီကာလ ကပင္ သာကီႏြယ္၀င္ အဘိရာဇာမင္းသည္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါတို႔ျဖင့္ ေရာက္လာေသာအခ်ိန္တြင္ တေကာင္းျပည္သည္ ရွိႏွင့္ေနျပီးျဖစ္၏။
အဘိရာဇာသည္ တေကာင္းျပည္ကို သိမ္းပိုက္ အုပ္စိုးခဲ့သည္။ ပထမ တေကာင္းမင္းဆက္တြင္ အဘိရာဇာ အပါအ၀င္ မင္းဆက္ေပါင္း ၃၃ ဆက္ရွိခဲ့သည္။
အိႏိၵယျပည္၌ ေဂါတမဘုရားပြင့္စဥ္ (ခရစ္ မေပၚမီ ေျခာက္ရာစုခန္႔) တြင္ သာ၀တၳိျပည္ ပေသနဒီ ေကာသလမင္း၏ သားေတာ္ ၀ိဋဋဴပ၏ ရန္ကို ေၾကာက္၍ ေျပးလာေသာ သာကီ၀င္မင္း ဓဇရာဇာသည္ တေကာင္းသို႔ ထပ္မံေရာက္လာ၏။ မူလတေကာင္းမင္းဆက္မွ ဘိႏၷကမင္း၏ မိဖုရား နာဂဆိန္ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးလွ်င္ သာကီ၀င္ အႏြယ္ခ်င္း စံုဖက္၍ ဒုတိယ တေကာင္းဆက္ တည္ေထာင္ခဲ့ရာ မင္းဆက္ ၁၇ ဆက္အထိ ၾကာခဲ့သည္။
ဓဇရာဇာ အုပ္စိုးေသာ ဒုတိယ တေကာင္း မင္းဆက္ႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္းသို႔ ဗုဒၶဘာသာသည္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ယဥ္ေက်းမႈ

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈသည္ မြန္-ခမာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ တိဗက္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခုႏွင့္တကြ အိႏိၵယျပည္မွ ေရာက္္လာေသာ ယဥ္ေက်းမႈပါ ေရာစပ္ေနေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္သည္။
ျမန္မာလက္မႈပညာ၊ အႏုပညာတို႔မွာ အထက္ပါ ယဥ္ေက်းမႈ သံုးခုကို ေပါင္းစပ္ရာမွ ေပၚေပါက္လာဟန္ ရွိသည္။ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ စရိုက္မွာ ျပင္ပမွရေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပန္လည္ တီထြင္၍ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတတ္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။
အိပ္ခ်္ဂ်ီ၀ဲလ္ကမူ ေရွးဘီစီ ၁၅၀၀ ခန္႔ကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေတာၾကက္ကို အိမ္ၾကက္အျဖစ္ ယဥ္ေက်းေအာင္ ေမြးျမဴတတ္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ ၾကက္ကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ေမြးျမဴေသာ အတတ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံက စ၍ ဘီစီ ၁၀၀၀ ခန္႔တြင္ တရုတ္ျပည္သို႔ ျပန္႔သြားျပီးလွ်င္ ထိုမွတဆင့္ ပါရွားႏိုင္ငံကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးလွ်င္ ဆိုကေရးတီး၏ ေခတ္ ဂရိျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
(အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားသည္ စတုတၳအၾကိမ္ထုတ္ ကမၻာ့သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ား- ပထမတြဲစာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံအပ္ပါသည္။)