သစ္ကိုင္းႏွင့္လူ" (ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး)
"သစ္ကိုင္းႏွင့္လူ" (ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီး)
=======================
၂၊ ၅၊ ၂၀၀၈ မွာတိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
စာနယ္ဇင္းေတြမွာေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ ခံစားမႈစာေတြကို
ေပါင္းစည္းထားတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္လာပါတယ္။ မုန္တိုင္းႏွင့္လူ။
စာေရးဆရာေပါင္းေလးဆယ္ရဲ႕ စာေတြပါဝင္တယ္။ ႏွင္းေဝေနဝင္းစာေပက ထုတ္ေဝတယ္။
ဒီစာအုပ္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စာေရးဆရာေတြက စာမူခလံုးဝမယူၾကဘူး။ ထုတ္ေဝသူျဖစ္တဲ့ ကိုေနဝင္းေအာင္(ဂရပ္ဖစ္)နဲ႔ ဆရာမႏွင္းေဝျငိမ္းတို႔အဖဲြ႔က မတည္ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားထည့္ဝင္တဲ့အျပင္ စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အပင္ပန္းခံၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတယ္။
စကၠဴဖုိး၊ ဖလင္ရိုက္ခ၊ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔အတြင္းပံုႏိွပ္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္၊
ျဖန္႔ခ်ိေရး စတဲ့ကိစၥေတြမွာလည္း ေစ်းေလွ်ာ့ယူၾက၊ အခမဲ့ေဆာင္ရြက္ေပးၾကနဲ႔
အားတက္သေရာ ကူညီၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ဟာ အခုလိုသပ္ရပ္ခံ့ညားစြာ
ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေရာင္းရေငြအားလံုး (အရင္းေရာ အျမတ္ပါ)
နာဂစ္ေလေဘးဒဏ္သင့္ခဲ့သူေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့သြားမယ္လို႔လည္ သိရပါတယ္။
* * *
နာဂစ္ၿပီးခါစမွာပဲ မုန္တိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေတြးအျမင္ေလးေတြကို အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာ ေျခာက္ပတ္ဆက္တိုက္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာေတြကို လူသိထင္ရွားရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ကေလာင္နာမည္ကို မသံုးဘဲ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက ကဗ်ာေတြေရးရာမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ 'ေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီး'ဆိုတဲ့ အမည္ကိုပဲ သံုးခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကေလာင္နာမည္ကို တခ်ဳိ႕က ဟာသ၊ သေရာ္စာနဲ႔တြဲၿပိး
အသိအမွတ္ျပဳထားၾကတယ္။ ကိုယ္ေရးရင္ ရယ္ရမွာပဲလို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကမွာစိုးတယ္။
ကိုယ္ကလည္း နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ေဖာက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တာကိုး။ ၿပီးေတာ့လည္း
အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းတုန္းက ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေရးေနမိေတာ့ တကယ္အတည္ေရးတဲ့အခါ
မယံုရင္ခက္မယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ပက္သက္ၿပီး အေရးပါတဲ့အခန္းက
ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကိုဂုဏ္ျပဳခ်င္တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
မုန္တိုင္းႏွင့္လူ စာအုပ္မိတ္ဆက္ျခင္းနဲ႔စာမူရွင္ေတြကိုဂုဏ္ျပဳျခင္းအမွတ္တရပြဲကို မစၥတာဘေရာင္းမွာ ၂၇၊ ၁၂၊ ၂၀၀၈ ေန႔က က်င္းပခဲ့တယ္။ ကုိယ္လည္း စာမူအလွဴရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာကိုယ့္စာမူေျခာက္ပုဒ္ပါတယ္။
စာမူအေရအတြက္ေရာ စာမ်က္ႏွာေရာ အမ်ားဆံုးပဲလို႔ ဂုဏ္ယူစရာပဲ။
တစ္ဖက္ကၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေလအမ်ားဆံုး။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထြင္ထားတဲ့စကားလံုးအရဆိုရင္ NIB SERVICE (ကေလာင္ေလာကြတ္)အမ်ားဆံုးလူျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ဟာ ေဆာ္ဩသူသက္သက္ပါပဲ။ အလွဴပစၥည္းေတြလက္ခံထိန္းသိမ္းေပးရုံ၊ လွဴမယ့္သူနဲ႔ သြားပို႔ေပးမယ့္လူကိုဆက္သြယ္ေပးရုံ၊ ကိုယ္တိုင္သြားလွဴခ်င္တဲ့သူကို လမ္းေၾကာင္းခ်ိတ္ဆက္ေပးရုံေလာက္ကလြဲၿပီး ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာမူေလးေျခာက္ပိုင္းသာမယ္မယ္ရရရွိခဲ့တာပါ။
တုတ္ေဝတုန္းက ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနမွန္းမသိဘဲ မုန္႔ေဝေတာ့မွ ေရွ႕ဆံုးမွာလာတန္းစီတဲ့လူမ်ဳိးဆုိရင္ ကိုယ္ကသိပ္ၾကည့္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။
သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒါမ်ဳိးျဖစ္မွာစိုးလို႔
ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာပဲ စာေရးဆရာတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ
ခပ္ကုပ္ကုပ္ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ဒီစာအုပ္ထဲမွာ
စာမူအမ်ားဆံုးပါတဲ့လူမို႔လို႔ အမွတ္တရစကားေျပာသင့္တယ္လို႔ ႏွင္းေဝျငိမ္းက
လာၿပီးတိုက္တြန္းေတာ့လည္း 'မေျပာဘူး'လို႔ုျငင္းလႊတ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္တဲ့ ဆရာေဆာင္းျဖဴက
ကိုယ့္နာမည္ကိုေၾကညာလုိက္ေတာ့ မေျပာဘဲေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာေျပာမယ္လို႔
ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားတာလည္းမရွိေတာ့ စိတ္ထဲခံစားမိတာေလးကိုပဲ ငါးမိနစ္ေလာက္အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာလုိက္ရတယ္။ (ကိုယ့္ရုပ္နဲ႔ကိုယ့္အသံကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သိပ္သေဘာမေတြ႔လို႔ စင္ေပၚတက္ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။)
* * *
ပြဲေလးကေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ တက္ေရာက္လာတဲ့ စာေပသမားေတြအားလံုး
အခမ္းအနားအေပၚတေလးတစားနဲ႔ ေသေသဝပ္ဝပ္ရွိၾကပါတယ္။ ပြဲစီစဥ္သူေတြျဖစ္ၾကတဲ့
ေနဝင္းေအာင္၊ ႏွင္းေဝျငိမ္း၊ ကိုေရႊေအာင္သင္း၊ လြမ္းေဝခိုင္၊ သွ်ီသူေအာင္၊
ေဆာင္းျဖဴ စတဲ့အဖြဲ႕သားေတြလည္း ေက်နပ္ပီတိေတြျဖာေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႔။ ေနဝင္းေအာင္နဲ႔ ႏွင္းေဝျငိမ္းတို႔လင္မယားတက္ၾကြေနပံုမ်ား ဒုတိယအၾကိမ္မဂၤလာဧည့္ခံပဲြက်င္းပေနသလားထင္ရတယ္။
ဒီပဲြမွာထူးျခားၿပီး အလြန္လွပတဲ့စိတ္ကူးေလးတစ္ခုကိုလည္း
အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ စာမူအလွဴရွင္စာေရးဆရာေတြကို အမွတ္တရ
ဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေရႊေရာင္ေဆးသုတ္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ကေလးေတြ
ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။
သစ္ကိုင္းေျခာက္ဆိုလို႔ ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့မမွတ္လုိက္ၾကနဲ႔။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းထဲက နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ လဲျပိဳခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြကို အပင္ပန္းခံစုေဆာင္းထားခဲ့ရတာတဲ့။ ဒီအခ်က္ကိုက တန္ဖိုးကို ထိုးတက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
သစ္ကိုင္းေလးေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုပံုစံမတူၾကဘူး။ ဒါဟာ သိပ္သဘာဝက်ပါတယ္။ တက္ေရာက္လာတဲ့စာေရးဆရာေတြဟာလည္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အယူအဆခ်င္းမတူႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ လူသားခ်င္းစာနာတတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ခ်င္းေတာ့ တစ္ထပ္တည္းပဲဆိုတာ မုန္တိုင္းနဲ႔လူ စာအုပ္ကုိ သက္ေသျပႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။
စာေပသမားေတြဟာ အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္ေလးေတြကို
အကယ္ဒမီေရႊစင္ရုပ္တုလိုပဲ တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ (ဒီလိုအကယ္ဒမီမ်ဳိးကိုေတာ့
ႏွစ္ထပ္ကြမ္း၊ သံုးထပ္ကြမ္းမယူပါရေစနဲ႔လုိ႔ ၾကိတ္ၿပီးဆုေတာင္းမိတာလည္း
အမွန္ပါပဲ။)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူတုိ႔ဟာ
ေရႊဝါေရာင္သစ္ကိုင္းေလးေတြကို အျမတ္တႏိုး တယုတယေပြ႔ပိုက္ထားၾကတယ္။
သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ေအာင္ပဲြရေဘာလံုးသမားေတြ
လည္မွာဆြဲထားတဲ့ဆုတံဆိပ္ေလးေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိေနပံုနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။
အမွန္စင္စစ္ေတာ့ ဒါဟာ ခ်န္ပီယံဆုမဟုတ္ပါဘူး။ 'အသန္႔ရွင္းဆံုးဆု'သာျဖစ္ပါတယ္။
အပၸမာေဒန၊ သမၸာေဒထ
မေမ့ေလ်ာ့ မေပါ့ဆၾကကုန္ႏွင့္။
-----------------------------
ေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီး
၅-၁-၂၀၀၉၊
အလင္းတန္္းဂ်ာနယ္
No comments:
Post a Comment