ရသစာေပ စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးလို႔ရသလား ဆိုေသာေမးခြန္းသည္

ရသစာေပ

စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးလို႔ရသလား ဆိုေသာေမးခြန္းသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေမးခံခဲ့ရေသာစကားျဖစ္၏။ ထိုေမးခြန္းကိုေျဖရလွ်င္ သင္ေပးလို႔ ရတဲ့အခါလည္းရွိ၊ မရတဲ့အခါလည္းရွိဟု ဆိုရလိမ့္မည္။ စာေပအပါအ၀င္ အႏုပညာအလုပ္မ်ားသည္ သင္ေပးတိုင္းရေသာအရာမ်ားမဟုတ္။ မသင္ဘဲလည္း သူ႕အလိုလိုတတ္ခ်င္တတ္ေနတာမ်ဳိးပဲ။ ဒါကေတာ့ ပါရမီႏွင့္ဆိုင္ေသးသည္။

စာေရးဆရာေတြကို ဘယ္သူသင္ေပးလို႔ စာေရးဆရာျဖစ္လာတာလဲ ေမးလွ်င္ တခ်ဳိ႕က ဘယ္ဆရာႀကီးထံမွာ အနီးကပ္ဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္ဟု ေျဖမည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေရးရင္းနဲ႔ျဖစ္လာတာပါပဲဟု ဆိုလိမ့္မည္။

နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာႀကီးေတြဆီ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၿပီး သင္ယူတိုင္းလည္း စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ ျဖစ္လာသူေတြလည္းရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဒီလိုနည္းနဲ႔စာေရးဆရာျဖစ္လာသည့္တိုင္ ဆရာ့လက္က်အတုိင္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။

ဆရာေသာ္တာေဆြသည္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းထံ တပည့္ခံၿပီး ပညာယူခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဆရာႀကီးလို ဘာသာျပန္စာေပ၊ အတည္အခံ့ စာေပဘက္မွာ မျဖစ္ထြန္းဘဲ ဟာသဘက္မွာက်မွ တစ္ရွိန္ထိုးေအာင္ျမင္သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေတြ ေရးလာေသာ္လည္း သြက္လက္ရႊင္ျမဴးေသာ ဟာသသမားေရးဟန္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ဆက္လက္က်န္ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း အႏုပညာဆိုတာကိုက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူဘဲ သီးျခားဖန္တီးမႈကို ဆိုလိုတာပဲေလ။

စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဘယ္သူက သင္ေပးလို႔မွမဟုတ္ဘဲ စာေရးဆရာျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖသည္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စာ ဘယ္လိုေရးကြဟု သင္ၾကား ပို႔ခ်ခဲ့တာမ်ဳိးမရွိခဲ့။ တစ္ခုရွိတာကေတာ့ အေဖ့ဆီက မ်ဳိးရိုးဗီဇကို ရရွိခဲ့ျခင္းကိုက စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္ၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒါမွမဟုတ္ အေဖႏွင့္ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေျပာဆိုျခင္းကပင္ မသိမသာ သင္ၾကားေပးသလို ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

သင္ဆရာရယ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေသာ္လည္း ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပင္ျဖစ္၏။ အေဖအပါအ၀င္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ား၏စာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးသင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

စာေရးဆရာေတြမွာ ေရးဟန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေၾကာင္းအရာ ေရြးခ်ယ္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားေနေသာ္လည္း စာေရးဆရာျဖစ္လာပံု အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြ ျခားနားၾက ေသာ္လည္း လံုး၀တူညီတာတစ္ခုရွိ၏။ စာဖတ္၀ါသနာပါၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ စာေရးဆရာေတြအားလံုး စာကို အသည္းအသန္ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ငယ္ငယ္က စာဂ်ပိုးေလးေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႀကီးလာေတာ့ စာဂ်ပိုးႀကီးေတြျဖစ္လာၾကသည္။ စာဖတ္အား ေကာင္းျခင္း(စာဖတ္နာျခင္း)သည္ စာေရးဆရာျဖစ္လာဖို႔ အေကာင္းဆံုးေလ့က်င့္ခန္းပင္ ျဖစ္၏။

စာေရးဆရာမ်ားသည္ ေဘာလံုးသမားေတြလိုပဲ လက္ေရြးစင္ျဖစ္ၿပီဆိုၿပီး ဆက္မႀကိဳးစားဘဲေနလို႔မရ။ ေလ့က်င့္မႈကို ရပ္တန္႔ပစ္လို႔မရ။ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ စာေရးဆရာျဖစ္ၿပီဆိုၿပီး စာမဖတ္ဘဲေနလို႔မရ။ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေလ့လာအားထုတ္ရေသးသည္။ ကိုယ့္လိုင္းနဲ႔မဆိုင္ဘူးဟု ေဘးဖယ္ထားလို႔မျဖစ္။ ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေရးေနသူမ်ားသည္ ဂႏၳ၀င္စာေပႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ဂႏၳ၀င္ဟန္ ေရးေနသူေတြကလည္း ေခတ္ေပၚေခတ္သစ္စာေပ အေရးအသားကို ေလ့လာၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အားလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ေဘာလံုးကန္ျခင္းႏွင့္ စာဖတ္ျခင္းတို႔အတြက္သာ အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳခဲ့သည္။ စာမွန္သမွ် အကုန္ဖတ္သည္။ ၀တၳဳသာမက ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆး၊ အတၳဳပၸတၱိ၊ ကဗ်ာစံုေအာင္ဖတ္သည္။ အက္ေဆးႏွင့္စာေပေဆာင္းပါးေတြကို ၀တၳဳစြဲသလို စြဲခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေတြက ခုခ်ိန္မွာ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျပဳႏိုင္သည္။

ဟိုတုန္းက လက္လွမ္းမီရာရွာေဖြဖတ္ရႈရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စနစ္တက်ေလ့လာႏိုင္တာေတာ့မဟုတ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးအတြက္ေတာ့ စာေပဗိမာန္က က်င္းပေပးေသာ စာတမ္းဖတ္ပြဲမ်ားကို အားကိုးရသည္။ စာတမ္းရွင္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားက သူတို႔တစ္သက္လံုး ေလ့လာဖတ္ရႈခဲ့ရသမွ် ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာ စာေပဆိုင္ရာမ်ားကို ျပဳစုဖတ္ၾကားေပးၾကသည္။ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ၾကသည္။ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္ရွာဖတ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘဲ စာတမ္းတစ္ခုတည္းမွာပင္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလ့လာႏိုင္ၾကသည္။ ထိုစာတမ္းမ်ားကို စာအုပ္အျဖစ္လည္း ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာသမားတို႔အတြက္ အဖိုးတန္ ရတနာထုပ္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ (ခုအခါမွာ အခ်ဳိ႕ေသာစာအုပ္မ်ား အလြန္ရွားပါးေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀သင့္သည္ ထင္၏)

ဟိုတစ္ခ်ိန္က စာေပကို စနစ္တက်ေလ့လာလိုက္စားလိုသူမ်ားသည္ တကၠသိုလ္၌ ျမန္မာစာအဓိက(အထူးျပဳ)ယူၾကသည္။ ျမန္မာစာဌာန၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ စာေပပညာရွင္ေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ေပၚထြက္ခဲ့သည္။

ရသစာေပသည္ ျမန္မာစာဌာန သင္ရိုးညႊန္းတမ္းထဲတြင္ ဘာသာရပ္ခြဲတစ္ခုအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ခုအခါမွာေတာ့ ရသစာေပကို သီးသီးသန္႔သန္႔ေလ့လာသင္ယူလိုသူမ်ားအတြက္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းတစ္ခု ေပၚေပါက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနမွ ရသစာေပကို အထူးျပဳသင္ၾကားေသာ သင္တန္းတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ရသစာေပ အထူးျပဳဘာသာရပ္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ထားရာတြင္ သီးျခားဘာသာရပ္တစ္ခုအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္သည္။

အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တြင္ ပို႔ခ်ေပးခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ခုအခါမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဘြဲ႕ဒီဂရီေပးႏိုင္ၿပီျဖစ္၏။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကစ၍ ေန႔တက္(DAY) အျဖစ္ တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားႏိုင္ေအာင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ေသာဘြဲ႕မွာ "ဝိဇၨာဘြဲ႕(ရသစာေပပညာ)" B.A (Creative Writing) ျဖစ္၏။ မဟာဝိဇၨာအဆင့္ျမင့္တန္းမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ တက္ေရာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သိရ၏။

ရသစာေပ အထူးျပဳသင္တန္းမ်ားတြင္ ရသစာေပသမိုင္းအေၾကာင္း၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ေရးသားခဲ့ၾကေသာ ရသစာေပမ်ား၊ ရသႏြယ္ေသာစာေပမ်ား၊ စာေပအေရးအသား၊ စာေပအယူအဆ သေဘာတရားမ်ား၊ အႏုပညာ သေဘာတရားမ်ားကို သင္ၾကားၾကရသည္ဆို၏။ အတန္းႀကီးလာေသာအခါ ကမၻာ႔စာေပေတြကိုပါ ေလ့လာသင္ယူခြင့္ရမည္ျဖစ္၏။ ေခတ္သစ္ေခတ္ေပၚစာေပ အယူအဆသေဘာတရားမ်ားကိုလည္း ေလ့လာသင္ၾကားခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။ ျမန္မာစာေပေလာကအတြက္ ၀မ္းေျမာက္စရာပင္ျဖစ္၏။

စာေရးဆရာဆိုတာ စီမံကိန္းခ်ၿပီး ေမြးထုတ္လို႔ရတာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္။ မွန္ကန္ေသာလမ္းညႊန္မႈ၊ စနစ္က်ေသာသင္ရိုးညႊန္းတမ္း၊ ျပည့္စံုေသာ ရည္ညႊန္း ကိုးကားစာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ ၀ါသနာႏွင့္ေလ့လာမႈ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈရွိၿပီး ပါရမီလည္းပါလာမယ္၊ ကိုယ္တိုင္က "ဇ"ကေလးလည္းရွိမယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အခြင့္အေရး ရွိႏိုင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။



မင္းလူ

-------------------

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊

၁၈-၁၀-၂၀၀၄